Lapland - het vervolg

Hoi!

Voor diegenen die nog niet meezijn met m'n blog: eerst het vorige bericht lezen, want dit is het vervolg! Heb ondertussen even wat tijd tussendoor, dus kan ik weer wat meer vertellen over onze trip naar de koude.

Waar was ik gebleven? Oh ja, ons vertrek op tweedaagse met Henrik. Dus na alle uitleg in een grote caravaan vertrokken op weg naar het kamp. Mijn eerste activiteit was de snowmobile, en aangezien niemand van mijn team echt zin had om ermee te rijden heb ik er heel veel opgezeten! Echt superfijn: gas opentrekken, over de sneeuw sjeezen (weliswaar aan 20km per uur, maar toch :)) en vooral goed rondkijken naar alle sneeuw en de roodpaarse lucht. De zon ging namelijk niet eens meer op of onder, dus wij hadden de hele tijd een soort zonsopgang en -ondergang. Daarna was het onze beurt om met de hondenslee te rijden; met drie man op de slee, twee zittend en één staand. Ook superfijn, en ik zat op de voorste, dus het uitzicht was echt de max. Spijtig genoeg waren we al op onze eindbestemming toen het mijn beurt was om de honden te drijven. Die kans zou ik dan wel de volgende dag inhalen, dacht ik.
Aangekomen hebben we de honden te eten gegeven en ze van de slees gehaald en vertelde Hendrik ons dat we nu nog 'de rivier moesten oversteken'. Ik dacht dat het een goeie grap was, tot ik een rubberbootje zag liggen dat we eerst nog moesten oppompen, om daarna in het donker al peddelend een ijskoude rivier over te steken! Het was ondertussen al 3-4u 's middags, maar eten en opwarmen moesten we nog even uitstellen. Als we het warm wilden hebben, moesten we eerst hout hakken, water gaan halen en onze Lapse hut isoleren met sneeuw. IJskoud, moe en hongerig zijn we dan tegen half5 gaan lunchen: macaroni met kaas en rendier!
Na het eten was het tijd om onze Lapse hut te verwarmen en ons een beetje te settelen en verder hout te hakken voor het opwarmen van de sauna. We zijn dan ook nog een wandeling gaan maken langs de rivier, echt supermooi, zelfs in het donker. 's Avonds was het voor ons bbq-tijd: een klein hutje met een vuur in het midden waar we worstjes in konden braden. Alleen was Javi, het Spaanse hulpje, iets te laat begonnen met het vuur aan te steken en hebben we gegeten bij een temperatuur van rond de -10! Gevolg: bevroren drinken en ijskoude patatjes :). Maar wel heel grappig. De rest van de avond hebben we doorgebracht met de sauna warm stoken, rondkijken voor Noorderlicht en nieuwtjes uitwisselen over de toestand van de rest van de groep. Want... de koude heeft z'n slachtoffers geëist! 4 mensen van de groep hadden hun voeten zo hard bevroren dat ze blauw zagen en niets meer konden voelen... Een meisje moest meteen nog die avond naar het ziekenhuis, de andere 3 jongens zijn de dag daarna gegaan. Een beetje uitgelaten omdat wij er nog zo goed vanaf gekomen waren, zijn we dan nog om 2u 's nachts met de 9 grieten in de sauna gekropen. Heel heet was het er niet, want door een probleempje met het hout hebben we hem maar kunnen opwarmen tot een 35graden. Wat toch een verschil van bijna 70graden was met de buitentemperatuur :). Verschoten dat het al zo laat was, zijn we in ons bed gekropen, maar wel pas nadat we een vuur-'s nachts-aanhouden-schema gemaakt hadden, zodat we niet doodvroren in onze slaap!

De volgende morgen wakker geworden, niet veel geslapen door het constant afgaan van een gsm-alarm om het vuur gaande te houden en door m'n voetjes die heel veel pijn deden omdat mijn bloed weer begon terug te stromen. Een fijn detail: het is nu 10dagen geleden dat ik van de koude terugben, maar ik heb nog altijd een beetje een raar gevoel in mijn tenen :). Een beetje gevoelloos, maar elke dag voelde ik ze wel weer wat beter. Maar iets voelen was nog altijd beter dan niets voelen, bleek achteraf! De rest van de dag hebben we nog doorgebracht met cross-country skiën en een rendier met groentjessoep, en tegen de vroege middag zijn we beginnen terugkeren. Omdat ik de toestand van mijn voeten niet helemaal vertrouwde en ik gehoord had dat je ze zeker geen tweede keer mocht bevriezen, heb ik maar voor de veilige optie gekozen, en ben ik samen met de andere 'slachtoffers' aan 60-70km per uur teruggesjeesd met de snowscooter. Aangekomen aan het busje dat ons terug naar het station zou brengen snel weer onze schoenen ingeruild, en vertrokken. Maar, mét vertraging! Javi was erin geslaagd om het busje vast te rijden in de sneeuw :). Ik vond het allemaal nog een beetje grappig, de jongens met hun bevroren iets minder. We hebben dan nog geprobeerd om de duwen en te trekken, maar uiteindelijk heeft de 4wheel-drive ons gered! Nog snel even eten gaan kopen voor op de trein en na een nachtje rijden terug, maar heel tevreden en met enorm veel verhalen, aangekomen in Göteborg.

Voila, nu weten jullie weer meer! De comments bij mijn foto's zal ik morgen moeten toevoegen, want binnen een paar minuten staan alle 'achterblijvers' hier om fajita's te eten en film te kijken.

Heel veel dikke zoenen en tot snel, want dinsdag vlieg ik naar huis!

Leen